همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید

 عطر صد خاطره پیچید

 باغ صد خاطره خندید

 یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

 تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

 من هم محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

 بخت خندان و زمان رام

خوشه ی ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

 شب و صحرا و گل و سنگ

 همه دلداده به آواز شباهنگ

 یادم آمد تو به من گفتی از این عشق حذر کن

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

 آب آیینه ی عشق گذران است

 تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

 باش فردا که دلت با دگران است

 با تو گفتم حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم

روز اول که دل من به تنهای تو پرزد

 چون کبوتر لب بام تو نشستم

 تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم

 باز گفتم که صیادی و من آهوی دشتم

چون به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

خود از عشق ندانم

 سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم

 اشکی از شاخه فروریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشک در چشم تو لغزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم نرمیدم

 رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آن کوچه  گذر هم

 بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم